Ugh, het is zó 2018 om Lies Zhara te haten om haar feministische denkwijze in Expeditie Robinson

In dit artikel:

Lies Zhara staat deze editie van Expeditie Robinson in het middelpunt van de storm: als zelfverkozen stamhoofd stelde ze voor een kamp van vrouwen te vormen omdat ze wil dat eindelijk eens een vrouw wint. Die opmerking leidde meteen tot fel verzet en veel online kritiek, waarbij haar intentie snel werd weggezet als ‘feministisch gedoe’ — alsof het gelijkheid nastreven per definitie anti-mannen zou zijn.

De kritiek richt zich niet alleen op haar woorden maar ook op haar gedrag: kijkers noemen haar irritant, vinden dat ze te veel in beeld is, of verwijten haar hypocrisie nadat ze op een cruciaal moment een vrouw uit haar eigen kamp wegstemde. Maar veel van die verwijten negeren dat Expeditie Robinson een spel is waarin overleving en strategische keuzes soms pijnlijke offers vragen. Dat een leider een lastige stem moet uitbrengen om zelf in het spel te blijven, maakt iemand geen slechte feminist.

Die heftigere reactie op Lies past in een breder patroon: vrouwen in leiderschapsrollen worden vaak harder beoordeeld en sneller uitgespeeld in het programma. Historisch blijken vrouwen bij dit soort spellen vaker vroeger te stranden, niet omdat ze per se minder capabel zijn, maar doordat onbewuste aannames hun waarde voor een team onderschatten. Ook de montage en zichtbaarheid op tv spelen mee in de publieke verontwaardiging — mannen zoals Twan en Nordin krijgen vergelijkbare schermtijd, maar worden zelden op dezelfde toon bekritiseerd.

Kort: de discussie rond Lies Zhara gaat niet alleen over één contestant, maar reflecteert bredere genderstereotypen en dubbele maatstaven in leiderschap en media-ervaring. De oproep is simpel: laat haar spelen, falen en doorgaan zoals ieder ander — dat is pas echte gelijkheid.